Τον Φεβρουάριο και τον Νοέμβριο του 1973 οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, αρχικά στη Νομική και μετά στο Πολυτεχνείο, με τις διαδηλώσεις και την αντίδρασή τους στη Χούντα ξέπλυναν την εξαετή σιωπή και την ανοχή των πολλών απέναντι στον ολοκληρωτισμό.

Όταν κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο δεν ήξεραν τι θα ακολουθήσει.

-Δεν ήξεραν ότι η φωνή «εδώ Πολυτεχνείο» θα γινόταν σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα.

-Δεν ήξεραν ότι Έλληνες θα πυροβολούσαν Έλληνες στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο.

-Δεν ήξεραν ότι θα γινόταν το αδιανόητο, ένα τεθωρακισμένο άρμα του στρατού να τσακίσει την πύλη του Πολυτεχνείου.

-Δεν ήξεραν ότι ο αγώνας τους θα γινόταν όνομα δημοσίων δρόμων: «οδός Ηρώων Πολυτεχνείου»

-Δεν ήξεραν και πολλά άλλα, καλά αλλά και κακά, που αργότερα έγιναν στο όνομα του αγώνα τους.

Εκείνο που ήξεραν ότι έμπαιναν σε αυτόν τον αγώνα με μόνα όπλα τη δύναμη της καρδιάς και την αψηφισιά της ηλικίας τους γιατί ήθελαν να αναπνεύσουν ελεύθεροι. Σαράντα οκτώ χρόνια μετά, χαιρετίζουμε τους νεαρούς Έλληνες (του 1973, του σήμερα, του αύριο) και όλους όσους επιλέγουν να μπαίνουν μπροστά επειδή συμμετέχουν «στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή».

Άγγελος Συρίγος ■ 17 Νοεμβρίου, 2021