Στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Ίδρυμα Ιστορίας Βενιζέλου στο Μουσείο Ιστορικής Μνήμης Ελευθέριου Βενιζέλου συζητήσαμε μαζί με τον Αντώνη Κλάψη για την ελληνική διοίκηση στη Μικρά Ασία, τον Αριστείδη Στεργιάδη  και την γενοκτονία των Ελλήνων στη Μικρά Ασία.

Του Άγγελου Συρίγου ■ 22 Μαΐου, 2022

Η γενοκτονία απαγορεύεται σε περιόδους πολέμου και ειρήνης. Το κρίσιμο στοιχείο που ενδιαφέρει είναι να εκτελούνται οι πράξεις που συνιστούν γενοκτονία και όχι η φύση της διαμάχης και οι συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η γενοκτονία.

Είναι παντελώς αδιάφορο εάν η γενοκτονία των Ελλήνων έλαβε χώρα αμέσως μετά τη συντριβή του ελληνικού στρατού και ήταν “μοιραία συνέπεια” του θυμού ή της εκδικήσεως των Τούρκων για εκείνους που είχαν εισβάλλει στην πατρίδα τους. Με αυτή τη “λογική”, οι λαοί της Ευρώπης θα μπορούσαν αμέσως μετά το τέλος των δύο παγκοσμίων πολέμων να προβούν σε γενοκτονία των Γερμανών όντας απολύτως δικαιολογημένοι.

Τέλος, εκτός από νομικά αδιάφορος, είναι και εκτός ιστορικής πραγματικότητας ο ισχυρισμός ότι η Ελλάδα “ήρξατο πρώτη χειρών αδίκων”. Πολύ πριν τη μικρασιατική εκστρατεία του 1919, ήδη από τα τέλη του 1913 οι Νεότουρκοι αποφάσισαν και προχώρησαν στην εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων. Σκοπός τους ήταν η δημιουργία εθνικού κράτους απαλλαγμένου από μη μουσουλμανικά-τουρκικά στοιχεία.